شرح

هیدروکلروتیازید (HCTZ)، یک داروی ادرارآور خوراکی فعال از کلاس تیازیدها، از تبدیل TGF- جلوگیری می کند.β/مسیر سیگنالینگ Smad.هیدروکلروتیازید از طریق باز کردن کانال پتاسیم فعال شده با کلسیم (KCA) اثرات شل کننده مستقیم عروقی دارد.هیدروکلروتیازید عملکرد قلب را بهبود می بخشد، فیبروز را کاهش می دهد و اثر ضد فشار خون دارد..

زمینه

هیدروکلروتیازید یک داروی ادرارآور از دسته تیازیدها است.

درونکشتگاهی

هیدروکلروتیازید متعلق به گروه دیورتیک های تیازیدی است.با اثر بر کلیه ها برای کاهش بازجذب سدیم (Na) در لوله پیچیده دیستال، حجم خون را کاهش می دهد.محل اصلی عمل در نفرون با رقابت برای محل کلرید در ناقل، روی یک ناقل الکتروخنثی Na+-Cl ظاهر می‌شود.هیدروکلروتیازید با مختل کردن انتقال Na در لوله پیچیده دیستال، باعث ناتریورز و از دست دادن همزمان آب می شود.تیازیدها جذب مجدد کلسیم را در این بخش به روشی غیرمرتبط با انتقال سدیم افزایش می دهند.علاوه بر این، با مکانیسم های دیگر، اعتقاد بر این است که هیدروکلروتیازید مقاومت عروق محیطی را کاهش می دهد.

هیدروکلروتیازید (HCTZ؛ با وزن خوراکی؛ 12.5 میلی گرم/کیلوگرم در روز؛ 8 هفته) باعث بهبود عملکرد قلب، کاهش فیبروز بینابینی قلب و کسر حجمی کلاژن، کاهش بیان AT1، TGF- شده است.β و Smad2 در بافت های قلبی در موش های صحرایی نر بالغ نژاد Sprague Dawley.علاوه بر این، هیدروکلروتیازید سطح آنژیوتانسین II و آلدوسترون پلاسما را کاهش می دهد.علاوه بر این، هیدروکلروتیازید TGF- ناشی از آنژیوتانسین II را مهار می کند.βبیان پروتئین 1 و Smad2 در فیبروبلاست های بطنی موش صحرایی نوزاد.

ساختار شیمیایی